In het land der blinden

Op een of andere boerenuniversiteit in Amerika heeft een of andere geschifte creatief schrijver een paar tientallen medestudenten en zichzelf omgebracht. Dat betekent crisis en dus voeren de kranten crisispsycholoog majoor Erik De Soir op, van het traumacentrum van de Koninklijke Militaire School.

Het toeval wil niet alleen dat je op VTech neergeknald kunt worden, maar ook dat ik Erik De Soir in de zomer van 1989 heb leren kennen. Hij probeerde toen nog paracommando te worden en ons peloton werd aan zijn kundige leiding onderworpen tijdens de kampperiode in de overgang tussen het eerste en het tweede jaar militaire school. Wij beseften al snel dat deze officier te veel films had gezien. Enkele anekdotes slechts: op de munitiekisten toegewezen aan ons peloton schreef hij de onvergetelijke boodschap: “you toucha my ammo, I smasha your face”. Tja. Toen ons peloton zich in looppas naar de oefenvelden begaf, liep hij naast de groep met een ghettoblaster op de schouder. Nou. Hij omschreef ons het liefst en in het bijzijn van andere kaderofficieren als “bende kletten” en liet geen kans onbenut om ons eraan te herinneren hoe waardeloos we wel waren in zijn ogen. Ik bespaar u de voorbeelden, maar laat noteren dat hij mij op 20 en 21 juli samen met een promotiemakker liet opsluiten in het wapenmagazijn om, uiteraard, wapens te poetsen. Ik had me tijdens één van zijn pesterijtjes onvoldoende nederig getoond.

Ik ontmoette hem terug twee jaar later, tijdens een aanvullende cursus op de militaire school.  Met een dikke sigaar in het hoofd – te veel films, ik zei het al – liet hij me naar zijn kantoor komen, om mij vervolgens enkele opdrachten toe te blaffen. Paracommando was hij niet geworden; een gewone infanterist wel, maar dat was hij al. En wij waren nog steeds kletten.

Onze laatste ontmoeting vond plaats op het vliegveld van Kismayo in zuidelijk Somalië, begin mei 1993. Ik stond met mijn peloton vertrekkensklaar, toen een pas gelande C-130 naar ons toe taxiede. Ik bevond mij voor het vliegtuig, evenwijdig aan de lengte-as ervan. Onder de weggeklapte zijdeur zag ik een paar bottines in het rode stof neerkomen. Slechts één man in de Belgische krijgsmacht had zulke dikke Vibram-zolen. Het was dezelfde Erik De Soir, die zijn eerste veldervaring opdeed in conflictpsychologie. Ik draaide snel mijn rug naar hem toe.

Telkens als hij in de media verschijnt, denk ik aan die sigaar, die zolen en die munitiekisten; en vraag ik me af hoe hij de slachtoffers noemt die hij begeleidt.

Zich dringend verder aan het extraprofessioneel schrijverschap wijden moet

Karel