Samen stromen in Luik

Nu de Vlaamse regering zich weer bevindt waar ze zich altijd al bevonden heeft, kan de campagne beginnen. Het congres van afgelopen zaterdag moet fantastisch zijn geweest. De sfeer was naar verluidt nog intenser dan op de nieuwjaarsreceptie. Men herinnere zich mijn blog daarover. Ik bevond me in de late namiddag van dezelfde dag op weg naar Sclessin, op uitnodiging van een sympathieke hoge vriend bij het Landbouwkrediet. Voorwaar een dubbelnobel alternatief voor een medewerker van Yves Leterme. Het stadion van de Waalse ploeg, die groot werd op Limburgse fundamenten, ligt naast de staalfabriek van Arcelor in een industrieel landschap. Kapellekensbaanachtige straatjes bezoomd door arbeidershuizen leiden de bezoeker naar een parkeerterrein naast een tafelbergachtige terrillimitatie vol kuilen; de parking welteverstaan, niet de terril.

Maar er zijn herbergen! Die zitten vanaf twee uur voor het begin van de wedstrijd bepakt met supporters. Velen onder hen zijn rood gekleed. Mijn zwart pak en roze openstaand hemd moet hen allesbehalve angst hebben ingeboezemd. Ook mijn gezelschap zag er niet Brugs uit. Maar we dronken onze Jupilers en koffies in stilte.

Ik beken dat ik sinds het begin van deze eeuw van lieverlede de interesse in het bekijken van betaalde sport verloren ben. De redenen daarvoor dien ik u later en op een vroeger tijdstip te verduidelijken, net als de band tussen PPS en het huwelijk, waarover ik vorige herfst en op deze plaats schreef. Toch is een voetbalwedstrijd achter glas best te verduren. Meer zelfs, het was hartveroverend opwindend.

De honderden toiletrollen die net voor het begin van de spelvreugde uit de tribunes trachtten te paraboleren, riepen dan weer artistieke ontroering op. Een soort mobiel Christo-moment als het ware. Voetbal is geen oorlog. Voetbal is kunst!

Maar een mens vraagt zich toch af waarom die supporters de hele tijd op en neer springen, elkaar toezingen en kudde-achtige, ja zelfs sociobiologisch twijfelachtige armbewegingen maken. ‘Tous ensemble, tous ensemble’, klonk de bezwerende mantra van de Hell-Side van de Rouches. OK, maar om wat te doen? En plots wist ik het: het is de Waalse variant van ons eigen ‘Samen Werkt!’. Yves Leterme heeft in Luik zijn zaakjes al helemaal voor elkaar gekregen. Als Standard de beker wint, wordt hij premier. Maar laat dit u in voorkomend geval niet weerhouden om tous ensemble voor hem te stemmen op 10 juni.

Vermoeid zuchtend onder het juk van het extra-professioneel schrijverschap groet u weder ten spoedigste,

Karel