De asymptoot van Shakespeare

De eerste zon, de laatste kou en de tweede adem. Je moet er verder dan Luik voor rijden. Daar, in Harre, bij de bron waaruit het vroegere en vooral Nederlandse bronwater van Sourcy opwelde, heeft een gewezen aannemer uit datzelfde Nederland een B&B gesticht.  Zijn al even Nederlandse echtgenote is verbonden aan het taleninstituut CERAN Lingua in Spa. Inderdaad, waar koningin Paola, prinses Maxima, en de politieke prinsen Didier Reynders en Elio Di Rupo met wisselend succes een immersie kregen in het Noord-Nederlands, een taal die de Vlamingen wel begrijpen maar niet spreken. Of hoe je iets kunt doen zonder het te doen.

L. en ik hebben ons in de enkele dagen die we in Harre doorbrachten vooral bekwaamd in het niets doen zonder echt veel te doen. Maar omdat dit ingaat tegen het zorgvuldig te cultiveren Vlaamse imago, hebben we voor de sport toch een lange wandeling gemaakt naar Ferrières, een dorp in de buurt. Toch zo’n tachtig meter hoogteverschil, en dat rechtvaardigde een halfweegs herbergbezoek. De waardin en de gasten cultiveerden op die dinsdagnamiddag zorgvuldig het Waals imago. Je kunt dus ook iets doen en toch niets doen.

De keuze tussen iets en niets stelt zich dezer dagen ook scherp in de dagelijkse afruil tussen kost en baat, in confrontatie met een schaars budget. Wat zal ik kopen? De verzamelde Shakespeare van Willy Courteaux of een nieuw paar zomerschoenen? Het eerste kost heel wat minder dan het tweede. Maar het nut van good old William bij honderd euro loopt steil naar oneindig, daar kan geen schoen tegenop. Waardeloze economische wetenschap, ze raakt niet verder dan het concept van de preferentiecurve. En omdat er geen Shakespeare-schoen-afruilcurve bestaat, koop ik beter helemaal niets. Ik consulteer mijn Complete Works en draag mijn docksides helemaal af.

Weerstand biedend aan de vele afleidingen, verlokkingen en pomperijen, ook van de blogalternatieven, groet u tot een volgende keer

Karel