De kunst is lang, het leven is kort

Respect is waar het allemaal om gaat, dat weten allen. Voor ik het heb waar ik het over wil hebben, herinner ik me een gesprek een twaalftal jaren geleden in de officiersbar van de kazerne waarin het derde bataljon paracommando’s toen gelegerd was (en misschien vandaag nog gelegerd zo André Fléau het gewild heeft). Ik deelde er twee aforismen met de korpscommandant, die in graad meer dan enkele treden hoger gesitueerd was op de sterrenladder. De eerste luidde:”Para worden is veel makkelijker dan para blijven.” Omdat ik in leven bleef, volgde de tweede minder dan één pint later en die was zo mogelijk nog stoutmoediger: “Para’s verdienen respect, geen bewondering.” Dat ik dit kan navertellen, had veel te maken met het feit dat ik toen werkte bij de diensten van de militaire bouwwerken en zij dringend mijn hulp nodig hadden.

Ik maak eerst nog een zijsprong in het verlengde van deze anekdote: ooit leverden wij met het elfde geniebataljon stortbeton in de parakazerne in Schaffen, waar we jaren ervoor hadden leren parachutespringen. Toen we vroegen waar de verse betonspecie gestort diende te worden, was het antwoord: “Oh, daar is OK, we verwerken het morgen wel.” U hoeft dit niet te geloven.

Maar dus. Een man die mijn respect én bewondering geniet (ik laat Yves Leterme nu even buiten beschouwing) is Willem Elsschot. Gisteren stelde ik tijdens een wandeling met Lien en Maurits vast dat het Mechelseplein helemaal bezeild was van zijn teksten en zijn foto’s. De moeite waard om te bekijken als je nog niets van hem gelezen hebt. Goed, hij zei nooit iets aan tafel en ja hij had een lief en inderdaad zijn dochter kende hem eigenlijk niet en wist zelfs niet dat hij schreef. Maar hij schreef! Weinig, dat klopt; maar hij had dan ook een daytime job.  Ik denk vaak aan hem als ik de uitvaringen van Tom Lanoye weer eens lees in de krant. Schrijvers met te veel tijd. Tja, wat moet je ermee?

Schrijver met hopelijk net voldoende tijd zijnde groet u

Karel