De perceptie en de realiteit

Vandaag feestje bij VOKA. Op hun jaarcongres in de Brabanthal (dat klinkt toch als Bourgondisch fluweel?) verzamelden honderden donkere pakken en hier en daar een dame. De jonge vrouwen mogen achter de toog staan of broodjes rondbrengen, de jonge ondernemers mogen zichzelf verheerlijken voor de toog. Is de politiek dan niet veel moderner? Ik denk aan Inge Vervotte,  en de jonge vrouwelijke parlementsleden en burgemeesteressen en ach, waarom ook niet Freya en Kathleen. Wat mij betreft nog meer vrouwen in de politiek, dat zou de discussies alvast een stuk rationeler en dus doeltreffender maken.

Freya’s vader Luc achtte het moment geschikt om in de paneldiscussie, die de speech van de VOKA-voorzitter voorafging, te melden dat de de vakbonden achterhaald zijn en dat hun leiders geen echte mannen zijn. Ben ik nu stout genoeg? Nee Luc, tenzij je dat ook eens in de Wetstraat of beter nog, in de Hoogstraat zou willen gaan zeggen. Maar wordt er daar nog geluisterd?

Maar goed, feestje dus bij VOKA en daar hoort een receptie bij. Ik doe dat dus niet zo graag en tracht mij dan altijd op alternatieve manieren een beetje te amuseren. Bijvoorbeeld door het gesprek af te leiden naar andere onderwerpen dan de professionele. Of contact te leggen met het personeel. Of nog beter: de ongepaste infiltratie! Dat gaat zo: ik zie een groepje van twee mensen in gesprek, waarvan ik slechts één iemand ken. Ik ga erbij staan en begin me al te verkneukelen als de onbekende me zo een beetje negeert, ook al omdat mijn lichaamstaal zorgvuldig bewust een zekere onbeduidendheid suggereert. Na een tijdje breek ik net niet beleefd in het gesprek in, waarbij de onbekende me al enigszins korzelig bekijkt of soms zelfs probeert zijn rug naar me toe te draaien, zoals een echt belangrijke man met nobodies doet. Ofwel stelt mijn kennis me dan voor ofwel zie ik de onbekende nogal neerbuigend even naar mijn badge kijken. Maar dan gebeurt het: in beide gevallen wordt hij plots heel vriendelijk en vaak zelfs achtingsvol waarop ook ik even plots nogal vriendelijk wordt maar wel met mijn kennis een druk gesprek begin en de onbekende zo’n beetje de rug toekeer, waarop die vaak redelijk snel het toneel verlaat, ongetwijfeld op weg naar een ander zeer belangwekkend onderhoud. Genieten!

Gelukkig ontmoet ik ook nog aangename mensen op recepties en dat is altijd goed voor een verfrissende of nuttige babbel, professioneel én privé, zodat ik vanavond toch nog heel wat later thuis was dan gehoopt.

Karel