De toekomst ligt achter ons

Deze namiddag feestje bij baggeraar DEME. Hun zesenzeventigste baggerschip, de Marieke, wordt gedoopt. En ze hebben niet op een duit gekeken. Trouwens, aan het tempo dat ze schepen bouwen, moeten dat nogal feestbeesten zijn…

De doopmeter van de Marieke is Yves’ echtgenote Sofie. Yves zelf speecht kort en krachtig over Timmermans, want de naam is ontleend aan Pallieters vrouw, en over het business plan Vlaanderen, maar bovenal over zijn fierheid over het Vlaamse baggerbedrijf. Een zeer competitieve en kapitaalsintensieve bezigheid, very high techook. Het mooie is dat de toegevoegde waarde van hun miljard omzet voor 80% terugvloeit naar Vlaanderen. Brood op de plank voor 6 000 gezinnen. Vlaanderen in actie. Het kan nog. En de Vlaamse overheid begrijpt goed dat het ontwikkelen van een baggerthuismarkt de basis legt voor succesvolle export. Goe bezig mannen!

In de vooravond alumni bijeenkomst van PRC, mijn eerste werkgever na mijn legerjaren. Naar goede traditie in de beste cocktailkeet van ‘t Stad. Ik heb bij PRC op het eind van de jaren negentig de mooiste jaren van mijn tot nu toe relatief korte professionele leven gekend. Het bedrijf was net de pionierstatus ontgroeit en bevond zich in een fase van internationale ontplooiïng. Ja, er was chemie in die groep en ondanks alles verdwijnt die niet zo gauw. Zij die er nog zijn, zij die er niet meer zijn, de band of brothers: samen onder druk staan in eencase en zat zijn als het erop zit (en soms ook daarvoor), tot op het bot gaan (en vloeken omdat de verleiding groot is om dat niet te doen), oplossingen vinden, de essentie vatten en helder verwoorden, bemiddelen, info lospeuteren, klanten dienen. Het is me tot op vandaag goed van pas gekomen.

Je voelt je ook altijd een beetje triest. Omdat je beseft dat je de tijd niet kunt stilzetten of terugdraaien. Dat komt wellicht omdat we wel weten hoe het vroeger was, maar niet hoe het morgen zal zijn. Tiens, dat doet me denken aan een indianenstam in Zuid-Amerika voor wie de toekomst achter hun rug ligt en het verleden voor hun voeten, want dat kun je bekijken…

Ik weet echt niet wat ik over vijf jaar zal doen. Of nee wacht, toch: werken op het kabinet van Europees Commissaris Leterme! Nu, één ding is zeker: ik zal in Antwerpen wonen. De stad wor azzek nie zen gebore, maar waar ik toch zo graag woon. Volgende week op de goei stemmen zodat ik dat kan blijven zeggen!!

Morgen zal u wederom schrijven

Karel