Een pak naar mijn hart

Een mens kan dagen te kort komen in zijn leven, maar vorige week waren de dagen manifest te lang. Een aantal feestelijkheden waar ik niet op wou ontbreken speelden daar een niet-oscarwinnende bijrol in. Onze stafvergadering in het Errerahuis op maandag, waar Yves ons vier uur lang op de rooster legde klasseer ik niet bij de feestelijkheden. Het jaarlijkse benefietdiner van het Willem Elsschotgenootschap de dag erna des te meer. Bijna vijfhonderd van de dikste portefeuilles uit Antwerpen en omstreken luisterden er naar de tafelrede van Yves Leterme. Over Willem Elsschot. De politicus. Of dat dachten we. De steeds talrijker wordende lezers van De Standaard hebben afgelopen zaterdag de jammerlijk bijgeknipte versie kunnen lezen. De tekst van de toespraak doet de citaten duizelend heen en weer dansen tussen de wel of niet vermeend aanwezige aanwijzingen dat Elsschots werk een politieke subtekst heeft. Mooi, maar ik vrees dat het voor de portefeuilles soms wat te zwaar op de broccolimousse viel. Nu, ik begrijp ook niet dat Bart Moeyaert een gedicht of vijf achtereen afhaspelde na het dessert. Zijn pakkende stadsgedicht “Het Pak” was voormij hartvullend genoeg.  Zowel Fred Chaffart als bezieler Cyriel Van Tilborgh deden het dan weer geweldig en prettig tongue-in-cheeckin de opwarmingsronde. Peter Vandermeersch was net iets te zelfvoldaan om niet te vergeten dat zijn inleiding meer om Yves Leterme draaide en minder om zichzelf. Maar geen gezeur, de avond zat helemaal goed. Zal ik er volgend jaar weer bij zijn?

Woensdagavond een geheime supranationale groepsvergadering en donderdagavond opnieuw feest, deze keer bij Fedustria. Beetje vreemde sfeer daar in het Jubelpark. Het applaus bij het huwelijk tussen de hout- en textielfederatie klonk me schel in het oor en ik zag slechts enkele toppers uit de werkgeverswereld een beetje tegen hun zin verschijnen. Blijkbaar zitten er wat kreukels op de mouwen van de werkgeversvertegenwoordigers. Tja, krachtenbundeling is nochthans de enige weg. Want lidgelden voor VOKA of voor een sectorfederatie zijn in feite een verzekeringspremie. Bedrijven die de rekening maken tussen wat het hen jaarlijks kost en wat het hen opbrengt, komen zelden op een batig saldo uit. Gelukkig bleef Noël Devisch van de Boerenbond na het bezoek aan de prachtige verzameling precolumbiaanse kunst uit de kelder van de weduwe Janssen op de receptie en konden we na- en voorkaarten. Als de Trends-cocktail-fotograaf daar maar geen foto van gemaakt heeft…

Volgende week minder werk, maar ook minder feest, dus meer tijd om te schrijven heeft

Karel