Het land van confusie

De Engelsen, net als de Duitsers, hebben woorden waarvoor het Nederlands geen oplossing gevonden heeft. Denk maar aan Die Blendung van Elias Canetti, waarvoor onze taal niet verder kwam dan Het Martyrium. Soms zijn onze Germaanse taalneven ons zelfs beiden met hetzelfde woord de baas: wie weet hoe unheimlich enuncanny klinken in het vloeibaar harnas van het laaglands?

Dit maakte de uncanniness deze week op het kabinet alleen maar groter. Yves gaat en Kris komt. De fietser bolt het af en de loper ijlt de marmeren wenteltrap op. Hoe lang ga ik de ene missen? Hoe snel zal de cassante humor van de andere mijn lach terugbrengen?

De collega’s met een vers rechtstreeks of onrechtstreeks mandaat in de kamer, de senaat of de Vlaamse veranda pakken hun spullen in grote, grijswitte archiefkofferdozen van golfkarton. De anderen makenheimliche schijnbewegingen. Iedereen verdwaalt in elkaars kantoor. Maar François de bode schenkt champagne voor zijn zesde Minister-president op het Martyriumplein. Ik denk aan wat Confucius over respect wist en haal diep adem voor de ren naar het reces.

Negen maand en negen dagen bloggend blijft u groeten met eerbied

Karel