Jeugd en muziek

Bloggen en weekends, het gaat niet samen. Nochthans veel vertellenswaard verteerd. Bijvoorbeeld vrijdag, feestje bij de Benelux. Het begrip zelf is bekender dan de instelling, ik weet het. En omdat zij dat ook weten, organiseren ze wel eens een event om zich wat beter bekend te maken bij de Brusselse overheidskringen. De russische pianiste die ze geëngageerd hadden, wist van geen ophouden en bracht drie bisnummers, hoewel de rammelende magen en ijl getinkelde hoofden van de toehoorders het bij één wilden houden. Ze hadden maar niet moeten blijven applaudisseren. Gelukkig waren de bisnummers beter dan de rest.

Vreemd toch, hoe verwend we zijn door al die foutloze uitvoeringen die je zomaar in de winkel kopen kunt. Bijvoorbeeld, vergeleken met de versie van Daniël Barenboim (hij kijkt zo lekker arrogant op de CD-hoesjes) klonk haar sonate slordig-vals soms. We zijn blijkbaar vergeten dat perfectie met mate dient genuttigd. En dat altijd de uitvoerder de muziek naar zijn hand zet, ook al lijkt die hand soms op een poot. Gelukkig is er op Klara nog altijd De Vuurproef om ons daaraan te herinneren. Maar langs de andere kant, wie weet hoe ze in de studio aan Barenboims transparante, met de afstandelijkheid van een zelfbewuste virtuoos gespeelde, opnames hebben gesleuteld. Op dat vlak zijn ze wellicht niet beter dan de eerste de beste zingende BV.

Nog vreemder is het hoe het artiestenwezen de ontkenning is van alles wat onze rationele kantoorziel zo nuttig maakt. De pianovrouw becommentarieerde haar nummers in een cyrillische versie van Engels, Frans en Duits. Op de meest onverwachte momenten giechelde ze zich bovendien in een bocht en trachtte ze, om onduidelijke redenen, achter haar wenkbrauwen te kijken. Maar eenmaal aan het klavier werd ze emotioneel meteen minstens tien jaar ouder. Barenboim moet dat begrijpen, hij was ten slotte getrouwd met de lichtjes afwijkende celliste Jacqueline Du Pré (ga halen die film!)

Maar normale musici, ze bestaan! Zaterdag ontvingen we Maria, een Bulgaarse conservatoriumstudente die de vaste babysit wordt van onze M. Het manneke zal dus voortaan ook de slaapliedjes van Tsjaichovsky, Brahms en Mendelssohn leren kennen, net als onze buren. Hoed af voor zo’n jonge vrouw die wellicht voor minstens twee jaar ver van huis en vrienden hard viool komt studeren in een stad die ze niet kent. “Bet aim straung”, zegt ze welgezind. We nemen ons voor haar binnen de zes maanden voorgoed aan Antwerpen verknocht te maken.

Spoedig schrijft u weer

Karel