Jong in de Ardennen

Gisteren dus veel en veel te moe om ook maar enkele bloglijnen te schrijven; vandaag de herkansing.

Het grote landhuis en -goed in de Franse Ardennen was moeilijker te vinden dan ik dacht. Vanaf Dinant begon het te duisteren en eens voorbij Givet was het helemaal blindrijden op de routebeschrijving. Eén kilometer voor de bestemming reden we iets te vroeg linksaf en werd de sfeer wel heel erg “Blair Witch Project”. Het brokkelige pad dat steeds dieper en moeilijker het bos in voerde, gecombineerd met de bijna afwezigheid van gsm-dekking was sterker dan onze grootlichten, maar net niet sterk genoeg voor onze zenuwen. De kracht van een sms haalde ons erdoor en rond tien uur zaten we, omringd door een hele hoop vrienden en kinderen van alle leeftijden dan toch nog aan de nasi goreng.

De beboste flanken van de ineengevlochten heuvels waren een meevaller en al te lang was ik de warmte van een kampvuur vergeten. Later zal mijn zoon met mij ravotten, roeien en voetballen. Nu hield hij het bij lang en luid nachtelijk geschrei. Het ongelooflijk grote en uitbundig gesculpteerde bed kwam daarom niet tot zijn volle recht, maar het ontbijt aan de lange tafel in de grote eetkamer maakte veel goed.

Bijzonder weinig over politiek gepraat, ondanks het gezelschap van de derde en de zevende plaats voor het district Berchem, van twee verschillende partijen dan nog. Wel over opera nagedacht met het diensthoofd belichting van de Vlaamse Opera, over de Benelux met een vertaalster aldaar en over kinderen die al dan niet makkelijk en snel opgroeien. Trampoline gesprongen ook: met de kinderen, met M. in de armen en in duo met mijn vriendin. Zestien zijn is heerlijk…

Karel