Leven zoals het zou kunnen zijn

“Televisie kan hard zijn”, zei iemand van de BRT meer dan vijfentwintig jaar geleden toen ik op de grote markt in Dendermonde over een bundel tv-kabels struikelde.

Ik herinnerde me deze uitspraak, toen ik me gisteren door de regen naar Leuven haastte om Urbain Vandeurzen, de voorzitter van VOKA en de grote baas van simulatiesoftwarespecialist LMS International te interviewen voor Vlaanderen-in-actie. We zijn immers op zoek naar krokante quotes om op 21 december aan de leden van het Sociaal-economisch Forum te tonen tijdens hun installatie-event. VOKA heeft over onsbusiness plan aardig wat te vertellen zodat ik vanavond nog een uurtje zoet ben om de beste passages van de opname te selecteren.

Qua communicatieve krokantheid kom je bij Bart Dewever en Jean-Marie Dedecker normaal niks tekort. Je vraagt je af of dat spontane creaties zijn of voorgekauwde snoepjes. Sinds kort weten we dat ze ook anders kunnen praten. Bij het bekijken van de dialoog tijdens hun ontmoeting in de schminkkamer van de Zevende Dag verdween mijn anticiperende glimlach onverwacht snel. Was het niet-geacteerde reality soap, “Het leven zoals het is… politiek” of zoiets? Normale politici beginnen op dat moment in die omstandigheden geen livegesprek en zouden elkaar gewoon passeren, de ene richting deur, de andere richting stoel. En ik kon maar niet uitmaken of de dialoog hen werd ingefluisterd door de camera’s. Zou het gesprek anders zijn gelopen zonder ons, de toeschouwers?

Ik dacht onmiddellijk aan The Truman Show. In deze uitstekende film van Peter Weir is het de goeroeregisseur Christof (gespeeld door die kei van een Ed Harris) in zijn Lunar Room studio die het leven van hoofdfiguur Truman Burbank bepaalt en naar believen dramatiseert. Truman leeft immers, geheel buiten zijn weten, volledig omringd door acteurs. Zelfs zijn eigen vrouw speelt dat ze van hem houdt, kun je nagaan… En wat zijn de eerste lines van Christof in de film?

“We’ve become bored with watching actors give us phony emotions. We are tired of pyrotechnics and special effects. While the world he inhabits is, in some respects, counterfeit, there’s nothing fake about Truman himself. No scripts, no cue cards. It isn’t always Shakespeare, but it’s genuine. It’s a life.”

Televisie is daarom veel harder dan vijfentwintig jaar geleden.

Omdat het niet altijd cinema moet zijn schrijft u morgen over boeken

Karel