Nachtboek van een slapeloze

“Vandaag heeft Yves Leterme geschiedenis geschreven”, dat klopt en ik wist het al een hele tijd want ik schreef het in mijn laatste blog, zij het deze zomer en ik produceerde meteen maandenlang geen woord meer op deze site.

Omdat Script+ over mijn ingezonden tekst niet enthousiast genoeg was? “U verdient alle lof omdat u een literair vormexperiment durft opzetten”, dat begon goed. “In essentie hebt u een prachtige stijl”, dat vond ik ook. “Er is geen spanningsboog, het verhaal is een verzameling dia’s, geen film”, maar ik wou toch een boek schrijven? “U schrijft te afstandelijk en er zit geen humor in”, en laat dat nu net de bedoeling zijn geweest. Herschrijven, dus; ik wist al hoe, maar toch, nog steeds geen woord op het scherm gezet. Ik krijg mijn hoofd er niet voor ingericht.

Of omdat de spanning en de onzekerheid van de steeds langer durende formatie teveel energie wegnam om in de avonduren nog fris te berichten over leven en dood op het kabinet? We worden nochthans niet gecensureerd door het nieuwe management team. En ook niet door het oude, trouwens…

Maar ach, veel lijkt er toch niet veranderd te zijn. Yves staat nog steeds op het kruispunt van de geschiedenis, en hij staat daar gelukkig paller dan ooit. Ik schrijf nog steeds adviezen in de wetenschap dat mijn werkgever nooit heeft beloofd om ze altijd op te volgen en ik tracht een netwerk te onderhouden van collega’s, receptiebezoekers en vrienden, die niet tot de vorige twee categorieën behoren en dus in de meerderheid zouden moeten zijn. Kris Peeters heb ik leren kennen als een prettig-cynische man, die toont dat hij leest en die naar verluidt veel meer ontspannen is, sinds hij minister af en minister-president aan is. Op de wekelijkse staf van vrijdagmiddag mag hij zijn medewerkers graag tot reactie prikkelen, wat ons soms dichtbij a joke to farbrengt, maar altijd wat politiek-filosofische kennis oplevert. Bijvoorbeeld dat politici niet de opdracht hebben om mensen gelukkig te maken, een punt waarop hij van mening verschilt met Debby en Nancy in De Standaard vandaag. Maar die hebben John Rawls’ Theory of Justice dan ook niet gelezen. Hij wel en dat heeft hij dan weer gemeen met Frank Vandenbroucke. Zouden ze voor het overige nog raakpunten hebben?

Ook de zelfgenoegzaamheid van een aantal parlementairen wordt aangetast door zijn aforismen.  Vorige week werd het stil in de commissie financiën na slechts enkele zinnen over Erik Ogers recente boek Nachtoog.  Wie kijkt met een nachtoog naar wat er in de wereld gebeurt, beoefent een sluwe manier van kijken, namelijk een kijken dat aan het beoogde doel voorbij gaat. En wat zegt de auteur verder nog op bladzijde 87: “Om alsnog het doel te bereiken, rest ons dan nog slechts één werkwijze: we laten het doel vallen door de gerichtheid van het streven te veranderen. De verplaatsing van de belangstelling naar iets anders gebeurt dus niet omdat we ons definitief bij onze nederlaag neerleggen. Precies het tegendeel doet zich voor: we laten het doel los, omdat het nog slechts op een sluikse en slinkse manier te bekomen is.”

Zouden Kris en Yves elkaar boeken doorspelen in hun doorwaakte nachten, terwijl ze de loop van de geschiedenis trachten te verleggen? En welke stroom voor ons, hun schutkringpalen en -paaltjes? Wat brengt ons de resterende 13% van het regeerakkoord?

Wie weet tot ergens ooit

Karel