onderstaande tekst maakt deel uit van een ongepubliceerde epiloog voor Onder druk (2014)

Nico opent de deur van zijn kamer. Voor hem staan een dikke vrouw en een Afrikaans uitziend meisje. De vrouw heeft een zandkleurige djellaba aan. Het meisje draagt een zwart katoenen topje en een goedkope spijkerbroek. Op de gang stinkt het naar gebakken sardines.

Smerige Marokkanen, denkt hij, zelfs het Continental krijgen ze kapot.

De vrouw is de veertig voorbij terwijl het meisje hooguit zeventien lijkt. Ze staart alsof hij zo meteen groot nieuws zal verkondigen en pulkt terwijl aan de touwachtige sieraden om haar polsen. Haar vingers zijn vuil.

Nico laat de twee binnen en gaat hen voor. Terwijl hij de tas van de vrouw op het salontafeltje zet, lopen de vrouw en het meisje verder.

In het salonnetje nemen ze plaats, het meisje op een tweezitsbank en de vrouw in een stoel apart. Allebei kijken ze naar Nico, die zijn tijd neemt om wat spullen weg te zetten. Hij gaat met zijn rug tegen de muur staan, laat zijn handen wegzakken in zijn broek en kijkt het meisje ongeïnteresseerd aan.

‘Elle s’appelle comment?’

Zonder emotie vertaalt de vrouw wat Nico wil weten.

‘Tumert,’ antwoordt het meisje en ze kijkt haar tolk vragend aan.

‘En waarom is ze naar Tanger gekomen?’

Het meisje zegt dat ze had gehoord dat men haar hier zou helpen, ook met geld en zo. Zeker omdat ze helemaal alleen was.

‘En waar zijn haar ouders dan?’

Dat blijkt ze niet te weten. ‘Ze vraagt of u haar wilt helpen.’

‘Ja, natuurlijk’ antwoordt Nico en knikt het meisje toe.

Of ze hier familie heeft, vraagt hij, vriendinnen misschien. Of een vriendje. En hoe lang ze al in de stad is. Het meisje antwoordt telkens in een paar woorden en blijft onbeweeglijk zitten. Bij elke repliek beweegt ze haar ogen in de richting van de vrouw. Ze is gevlucht uit Algerije. Een Berbermeisje met de ogen, de platte neus en de mond van een negerin.

Nico informeert naar haar leeftijd, gewicht en lengte. Routineus en tegelijk onderzoekend, zoals een dokter.

Ernstig somt het meisje de getallen op.

‘Zeer goed,’ zegt hij. ‘Ze mag haar kleren uittrekken.’

Het meisje reageert verschrikt. Ze kijkt vragend naar de vrouw.

‘Ik ben dokter,’ zegt Nico. ‘Wees niet bang.’

De vrouw vertaalt nagenoeg toonloos.

‘En zij is verpleegster,’ zegt Nico.

De vrouw praat rustig op het meisje in. Ze klinkt bemoedigend.

‘Ik moet je onderzoeken, dat is normaal,’ verzekert Nico. ‘Normaal.’ Hij bootst het kelige accent van het meisje na.

Het meisje schudt opnieuw nee. En nog eens nee.

Nico duwt zich van de muur af, zonder de handen uit zijn broekzakken te halen.

‘Als ze haar kleren niet uittrekt, krijgt ze geen geld.’

Een blik en een gebaar volstaan en in volslagen stilte kleedt het meisje zich uit. Het enige geluid in de kamer is het getinkel van haar broeksriem wanneer ze haar spijkerbroek afstroopt.

Ze houdt de armen gekruist voor haar navel. De voorgevormde cups van haar beha zijn te groot. Haar bikinibroekje sloddert een beetje.

‘Je moet alles uitdoen,’ zegt Nico. ‘Ik moet je onderzoeken.’

De vrouw weet het meisje gerust te stellen en ze trekt aarzelend haar ondergoed uit. Ze wil haar armen opnieuw kruisen, doet het niet en laat ze dan maar onwennig afhangen. Haar vingers friemelen een beetje op de huid van haar bovenbenen.

Nico kijkt aandachtig toe. Hij is opnieuw tegen de muur gaan leunen.

‘Omdraaien.’

Het meisje draait zich schoorvoetend om.

‘Beetje vooroverbuigen.’

Nico observeert. Hij lijkt tevreden.

‘En terug.’

Hij kijkt de vrouw aan. ‘In orde,’ zegt hij.

De vrouw glimlacht en knikt, verheugd.

Dan richt Nico zich tot het meisje en wijst. ‘Nu moet je een douche nemen. De verpleegster zal je komen halen.’

Met neergeslagen ogen verdwijnt ze in de badkamer.

De vrouw neemt haar tas en overhandigt hem een aantal slordig gevouwen documenten. Daarna diept ze een grasgroen boekje op. Centraal op het voorplat staan een adelaar en arabische teksten in goudkleurige druk. Nico bekijkt alles vluchtig en legt het stapeltje opzij. Hij staat op en giet rode wijn uit, voor allebei een bierglas vol.

‘Waar heb je haar gevonden?’ vraagt hij.

‘Op strand, bij haven.’

‘Op het strand…,’ zucht Nico. ‘Wat een toeval.’

De vrouw pakt haar glas op en neemt een flinke slok.

‘Hoeveel?’ vraagt ze en likt haar snor af.

‘Tweeduizend.’

De vrouw schudt het hoofd. Haar boezem beweegt mee. ‘Meer.’

‘Geen euro meer’, zegt Nico. ‘Ik moet er nog iets aan verdienen ook.’

‘Maar toch heel jong?’

‘Dat is niet genoeg. Niet voor mijn klanten. Die willen meer dan een kutje.’

‘Tweeduizendvijfhonderd,’ probeert ze.

‘Vergeet het.’ Nico drinkt. ‘Tweeduizend. Dat is een eerlijke prijs.’ Hij kijkt zijn glas aan. ‘En ik kan het weten.’

‘Tweeduizendtweehonderd,’ zegt de vrouw. Ze neemt opnieuw een slok en kijkt hem aan.

‘Als ze het heel goed doet, geef ik tweeduizendhonderd.’

Ze vullen hun glazen nog een keer. Zwijgend drinken ze, tot de glazen opnieuw leeg zijn.

‘Ga haar halen.’

Het meisje verschijnt in de deuropening. Ze heeft een handdoek omgeslagen. Haar haren zijn nat.

‘Kom mee,’ zegt Nico.

In de slaapkamer zijn de luiken dicht. Er staat een ijzeren bed met hoog doorgetrokken poten en krullerig spijlwerk. Het is slordig opgemaakt. Nico gebaart het meisje te gaan liggen. Ze aarzelt. Hij wijst de handdoek aan. Die moet nog af.

‘Ik ben een dokter’, zegt Nico vrolijk. ‘Ik moet je onderzoeken.’ De vrouw begint onmiddellijk mee te vertalen, alsof ze gehaast is.

Het meisje gaat liggen en maakt de handdoek los. Beide punten schikt ze onder haar oksels. Ze perst de enkels tegen elkaar. Haar armen dwingt ze naast haar lichaam en ze staart naar het plafond.

Dan begint Nico zijn kleren uit te trekken. De vrouw gaat bij het voeteneind van het bed zitten en neemt haar hoofddoek af. Ze steekt een sigaret op.

Het meisje komt overeind en kijkt onbegrijpend naar wat Nico aan het doen is. Ze richt zich tot de vrouw en stelt haar met aandrang een vraag. De vrouw probeert haar wang te strelen.

‘Why you do?’ vraagt ze dan rechtstreeks aan Nico. Die staat helemaal naakt met een erectie bij het bed. Met de rechterhand omvat hij zijn lid en maakt een masseerbeweging. De vrouw kijkt toe en inhaleert langzaam en diep. Nico zet een knie op het bed. Het meisje deinst terug, zo ver ze kan. Op handen en voeten kruipt hij in haar richting.