Terug naar Gijzenzele

Bovenaan de afslag van de E40 richting Gent passeerde ik een rotonde die er toen ongetwijfeld ook lag, zwevend en al over de autosnelweg. Een paar honderd meter verderop verliet ik de heirbaan en via steeds nauwer bemeten wegen naderde ik een dorp dat ik niet herkende. Het pad dat ik volgde was volledig uit mijn herinnering verdwenen. Bij een onbekende kerk splitste de weg en vergeefs hoopte ik een dorpsplein te passeren. Zelfs op de plek waar we afgesproken hadden, was er niets dat me vertrouwd leek.

Het geheugen gaat soms onverbiddelijk te werk. Dan blijft enkel de sfeer hangen, een geïsoleerd gelaat of het gesprek dat je voerde. Van een andere keer is het de straat of een huis dat je bekend voorkomt. Nu restte mij enkel de zekerheid dat ik hier twaalf jaar geleden ook arriveerde, op het huwelijksfeest van onze gastvrouw voor vandaag. Zij is nog steeds de mooiste boerin van Vlaanderen.

Bij de ingang van de hoeve stonden mensen in een lange rij met elkaar te praten. Een na een herinnerde ik mij hun namen, als een ketting die men na jaren opnieuw tevoorschijn trekt uit de aarde. Zo gemakkelijk is een sprong in de tijd, zo snel keerde ik terug naar die periode waarin de gebeurtenissen groter waren dan onszelf. Een oogopslag, een glimlach die een leven lang intact blijft, de buiging van een stem. De nog steeds jonge A. begroette mij met een volmaakte glans in haar ogen. Op de linnen tas die ze droeg stond een foto van haar vier mooie kinderen. Een andere, onvergetelijke A. voegde zich bij de wachtenden. Vroeger sliep ze liever op de grond dan in een bed. Ik durfde haar niet aan te spreken. De onverwoestbare G. was er ook. Dat naderende pensioen is een belediging voor zijn vitaliteit. Nauwelijks iemand van de oude bekenden zag er merkbaar anders uit dan toen. Het moesten de West-Vlaamse genen zijn die deze mensen zoveel sterker maakten dan de rest. Ze waren veruit in de meerderheid hier. Ginds stond de welgekuifde H. Misschien was hij de taaiste van allemaal. Ook in het Denderland vindt men immers gebieden waar de klei voortreffelijk te noemen is. Yves zelf was grijzer geworden maar bleek nog steeds even rustig en alert. Op de tafel naast hem lag een aanzienlijke hoop rechthoekige cadeautjes, van eerder dun tot vuistdik. Ik voegde er het boek van mijn keuze aan toe – Germany: Memories of a Nation van Neil MacGregor.

Veel later, op weg naar huis, dacht ik aan onvergetelijke boeken en mensen die niet veranderen.