The stairs of perception

Drie dagen niet geblogd en het voelt als zonde. Des te dieper reikt de rafelige wond na lezing van Bruno’s Blogbloek. De man die mij tot bloggen dreef, wordt met de dag spitser. Bovendien is hij elke dag spits. Geen van beide feiten reken ik van toepassing op mezelf. Respect, goede vriend!

Ik werd gisteren nog maar eens geconfronteerd met the wit of the staircase . De Engelse taal gebruikt deze uitdrukking om aan te duiden dat men te laat beseft wat men had moeten zeggen of opmerken. Bij het de trap opgaan valt je dan toch de gevatte repliek of de aha erlebnis ten deel. Het zat zo: tijdens een zondagmiddagwandeling door het park van Edingen in die vreemde stad met dezelfde naam komen we zowaar terecht in het Europees Conservatorium van de dahlia. Deze bloem wordt er gekweekt in veel meer dan één variëteit. Prachtige creaties der mens in samenzwering met de natuur: multitentakelachtige knoppen, maar ook tot bolvorm getransformeerde Hollandse kragen à la Vermeer. En dat in kleuren die zelfs een floralische beotiër zoals ik enigszins beroezen. Maar dus, the staircase. Filmliefhebbers in het algemeen en liefhebbers van Scarlett Johanson in het bijzonder weten dat de grote Brian De Palma dit jaar The Black Dahlia verfilmde. Het is het verhaal van de moord op Beth Short, die zich wegens haar zeer zwarte haar een bloemenepitheton verdiende. Deze kennis had zich al in mijn geheugen geschikt maar bleek dus op het moment dat het ertoe doet nog niet activeerbaar, wellicht omdat de film nog niet te zien is in ons land. Dus pas deze nacht tijdens het toedienen van een papfles aan mijn zoon ontmoette de titel de bloem waardoor ik dus niet gelet heb op, laat staan gezocht naar een zwart exemplaar temidden van de 750 dahliasoorten die zich in het park bevonden. Kijk, dat zijn nu dingen die me pijn doen. Gelukkig is Scarlett blond.

Vastberaden schrijft u weer morgen

Karel