What’s the frequency, Kenneth? (R.E.M.)

Ik herinner me hoe mijn vader vertelde dat zijn leraar Frans op de Kadettenschool bijzonder boos kon worden wanneer zijn leerlingen hem meldden pas de temps gehad te hebben om de hun opgelegde taken uit te voeren. Wanneer ze echter aanvoerden pas d’occasion gehad te hebben, veegde hij voor één keer de spons niet over het bord, maar over het falen. De school telde trouwens vreemdere vogels voor dan in de klas, ook in de tijd die ik er dertig jaar later doorbracht (sommige vogels bleken tot mijn verbazing nog steeds hun eigen zelf, of erger).

Ik heb dus al meerdere dagen pas d’occasion gehad om te bloggen wegens “andere prioriteiten”. Maandag Vlaanderen-in-actie, dinsdag Vlaanderen-in-actie en woensdag Vlaanderen-in-actie. Gelukkig was er tussendoor tijd voor enkele verzetjes: dinsdagochtend debat met leden van de Britse kamer van Koophandel over de werking van de Vlaamse regering en het al even Vlaamse Parlement. Eric Van Rompuy werd er aangekondigd als onder andere de man die een regering had doen vallen (waar) én een notoire blogger (ook al waar). Mijn inleider zweeg over mijn geblog, wat me meteen weer in de klei der tweederangsbloggers plantte.

Gisteravond een nog leuker verzetje: de opnames van de “De Show van het Jaar”, waarin de alomgekende en -geliefde Yves Leterme, de verrukkelijke Kim Gevaert en de altijd frisse Els De Schepper de hoofdrol speelden.Je moet er bij dergelijke gelegenheden wel mee om kunnen dat je als applausvee behandeld wordt en je handpalmen na een paar uur beginnen te schrijnen. Maar het voordeel van de guest list is dat je mag voorkruipen en dat de meisjes van het productiehuis je héél vriendelijk behandelen. Ondanks deze lekker incorrecte privileges vond ik het programma toch minder grappig dan twee jaar geleden, toen Yves ook al populair was en ik niet op zo’n oncomfartabel krukje moest zitten. De vermoeiend belegen en dubbelzinnige praat van Els De Schepper schoot te kort in vergelijking met de onweerstaanbare grappigheid van Herr Seele an sich, want diens penisact was ver onder zijn niveau. Het dieptepunt echter waren Tanja Dexters en Ellen Petri, die zich wellicht buiten hun weten hadden verkleed in pornoactrice. Altijd al gevonden dat de Marie-Jo lingerie veel van haar magie verloren heeft sinds ze de sexy klasse van hun kastanjebruin model à la Monica Belucci ruilden voor blondige Tanja, ook al is ze dan ons eigen Antwerps mokke. De muziek was dan weer voortreffelijk : de felle Belle Perez en de bedwelmende Hadise maakten de flets glitterende Katrien-uit-de-Kempen meer dan goed.

Later die nacht las ik dat Jean-Marie Dedecker de NVA-scharen vervoegt en duurde het net iets langer eer ik de slaap kon vatten.

Over het woeden der gehele politieke wereld schrijft u morgen

Karel