Zwarte bessen gloeien in januari

Al een maand in het nieuwe jaar en het nieuwe kabinet en voorlopig nog niet te veel hoofdpijn. Wat stress in de dijen tijdens de eerste weken, maar dat kon ook in de privésfeer wortelen. Goed, we wisten het op voorhand, beslissingen met den buik van mijn vorige blog genomen, doen pas daarna hun ware effect voelen. En ja, ik heb Inge Vervotte mijn gededicaceerd exemplaar van Gracian gegeven – weliswaar als nieuwjaarscadeau, want voor haar verjaardag was 2 januari te laat – verpakt in niet al te blauw zijdepapier met een strik van ongepast oranje satijn; en vergis u niet, het ongepaste dient in de kleurencombinatie gezocht te worden. Ze was er toch zichtbaar blij mee.

Van het Martelaarsplein naar de Koningsstraat. Dat klinkt goed, maar laat het duidelijk zijn dat de laatstgenoemde straat meer “martel” dan “koning” in zich heeft. Bij nader inzien geldt het omgekeerde voor de eerstgenoemde straat. Gelukkig is de kabinetskok van een verbluffend niveau; en hij blijkt bio-ingenieur te zijn, wat verklaart dat hij meteen een interessante gesprekspartner was. Nieuwe collega’s, overgenomen, overgekomen of aangeworven, ze zijn er bijna allemaal en we hebben ze hard nodig, want het is een vliegende start. Zo vliegend dat ik soms zelfs mijn BlackBerry vleugels wil geven.

Met Inge Vervotte valt het zoals verwacht reuze mee. Ik kende haar in de Vlaamse regering als een opgewekte minister. Ik weet nu dat ze bijzonder opgewekt is, met de voeten op grond staat, energie voor twee heeft, beschikt over een razendsnel politiek instinct én dat ze ongeduldig is. Maar dat zou ik in haar positie ook zijn. Ik zie gesprekspartners en volksvertegenwoordigers regelmatig smelten door haar charme of, zoals Francis Van den Eynde, door vaderlijke gevoelens. Ik knijp me soms in de arm als de harde minister tijdens de vergadering, daarna de gierende Inge wordt. Maar dat zou ik in haar positie ook nodig hebben. Ze heeft gelijk, we gaan ons amuseren. De stille kracht van Johnny Thijs, de flair van Didier Bellens en het triumviraat bij de NMBS Groep, we gaan onze handen vol hebben.

Ik hoop dus dat we Pasen halen. Voor mij hoeft die verrijzenis trouwens niet. Blijven leven is zoveel moeilijker en dus zoveel leuker. En die vurige tongen, die zijn er nu al.

U groet nog steeds

Karel